مقایسه تأثیر هوش برهای استنشاقی و وریدی بر تغییرات همودینامیک در اعمال جراحی ویترکتومی عمیق

زمینه و هدف: به علت فراوانی اعمال جراحی ویترکتومی و اهمیت تأثیر تکنیک بی هوشی بر ایجاد اعمال جراحی کم عارضه، تصمیم به انجام این مطالعه گرفتیم. مواد و روش ها: این مطالعه آینده نگر تصادفی بر روی 80 بیمار کاندید اعمال جراحی وتیرکتومی عمیق تحت بی هوشی عمومی که از نظر انجمن متخصصان بی هوشی آمریکا (asa) در کلاس دو و سه و در محدوده سنی 40 تا 80 ساله قرار گرفتند، انجام شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه40 نفری تقسیم شدند. القای بی هوشی در دو گروه به طور یکسان انجام شد. برای نگهداری بی هوشی بیماران گروه i ، 2/1 درصد ایزوفلوران به همراه 50 درصد o2 با هوا (4 لیتر در دقیقه) وانفوزیون رمیفنتانیل(0.1 μg.kg-1.min-1 ) دریافت نمودند، ولی گروه p دوزهای متغیر پروپوفول تا دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم در ساعت را همراه با انفوزیون رمیفنتانیل(0.1 μg.kg/min-1) دریافت نمودند. پروپوفول و ایزوفلوران همراه با آخرین بخیه ها ورمیفنتانیل بعد از پانسمان چشم قطع می شدند. اندکس های همودینامیک بلافاصله قبل از القای بی هوشی تا زمان ترخیص از ریکاوری اندازه گیری و ثبت شدند وسپس داده ها با هم مقایسه شدند. یافته ها: نتایج حاکی از تغییرات بارز همودینامیک در گروه پروپوفول در مقایسه با گروه ایزوفلوران در اعمال جراحی ویترکتومی عمیق بود(05/0p